Φωτιά στα μπατζάκια μας

-->

© Θανάσης Ράπτης / Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Ήρθαν ελάχιστοι. Ποδηλάτες, που ούτως ή άλλως συναντιώνται στον Λευκό Πύργο, μοϊκανοί πιτσιρικάδες που ήθελαν σώνει και καλά πορεία, ο πανεπιστημιακός μηντιολόγος Γρηγόρης, κάποιοι skaters/punk-rockers, η Μαρία της μουσειολογίας-θεατρολογίας, η αδάμαστη Βιβιάνα της αντι-υποθαλάσσιας, η Green Attack αυτοπροσώπως, εγώ.... Αυτοί ήταν χονδρικά οι "ενεργοί πολίτες" που συμμετείχαν στη "βουβή διαμαρτυρία για όλα όσα πυρπολεί το κράτος της ανικανότητας και της διαφθοράς", ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα που διακινήθηκε -την τελευταία στιγμή- στο διαδίκτυο (σε blogs, στο facebook και στο twitter). Ίσως η αρχική διατύπωση "Αλληλεγγύη στους πυρόπληκτους χαμουτζήδες" να μην ήταν και ό,τι το καλύτερο, όπως και η επιλογή της ημέρας, μια και πολύς κόσμος είτε δεν είχε επιστρέψει από τις διακοπές, είτε έφευγε στις παραλίες για το τελευταίο week end του καλοκαιριού. Το dress code (μαύρο) σε γενικές γραμμές τηρήθηκε, με εξαίρεση τους παρδαλούς ποδηλάτες.

© Θανάσης Ράπτης / Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Δεδομένης της ισχνής προσέλευσης, η εκδήλωση τελικά μετατράπηκε σε δρώμενο. Παίρνοντας ρεύμα από μια καντίνα στήσαμε έναν προτζέκτορα για το video happening “Ελάτε να καούμε κι εμείς...", μια πρωτοβουλία του Θανάση Ράπτη και του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Εκατοντάδες πολύχρωμοι και μάλλον χαλαροί περαστικοί που έκαναν τη βραδινή βόλτα τους στην παραλία δέχθηκαν να πάρουν το βάπτισμα του πυρός. Εμβρόντητοι Βαλκάνιοι, καχύποπτα με τη “φωτιά” παιδάκια, θαλεροί ηλικιωμένοι και χαρωπά ζευγάρια περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για να τσουρουφλιστούν στις εικονικές φλόγες...

Φάγαμε "βρόμικο", ήπιαμε μπύρες, ανοίξαμε κουβέντα με περίεργους, κατευοδώσαμε ένα γκρουπ Βουλγάρων τουριστών που περίμεναν το πούλμαν τους για τη Σόφια. Δεν πλήξαμε καθόλου.

© Θανάσης Ράπτης / Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης