Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή
Μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010. Κάλεσμα της Κίνησης "Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή". Από τις 6 το απόγευμα "συρρέουν" στην πλατεία Ομονοίας, παρά το τσουχτερό κρύο, εκατοντάδες άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους έγχρωμοι και άνδρες: Αφρικανοί, Πακιστανοί, από το Μπαγκλαντές, Άραβες, Τούρκοι, Κούρδοι... Πανώ με συνθήματα στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, που μιλούν για το δικαίωμα στην ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών, για αλληλεγγύη με τους έλληνες εργαζόμενους, με εκκλήσεις για αντίσταση στη ρατσιστική μισαλλοδοξία των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ και τις απειλές των νοσταλγών του φασισμού. Ολιγάριθμες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ, ΕΕΚ), παντελής απουσία του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των αναρχικών. Ομιλίες από εκπροσώπους των κοινοτήτων των μεταναστών. Γενική συγκίνηση όταν διαβάζεται χαιρετισμός της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Η πορεία ξεκινάει από τη Σταδίου προς τη Βουλή. Εντυπωσιακή η μέριμνα για περιφρούρηση από τη μεριά των μεταναστών, αποτελεσματική δίχως να είναι ψυχαναγκαστική. Με ένα ευπροσήγορο όσο και υποχρεωτικό "παρακαλώ", οι απείθαρχοι παίρνουν τη θέση τους στις τάξεις της συντεταγμένης πορείας. Στην αρχή κυριαρχούν συνθήματα στα ελληνικά, όπως "Χρυσοχοίδη άκουσε καλά, ιθαγένεια για όλα τα παιδιά", "Ανοίξτε τα σύνορα για όλους τους εργάτες", "FRONTEX σημαίνει πρόσφυγες πνιγμένοι"...
Σύντομα η διάθεση ανάβει, ο παλμός ανεβαίνει, τα κρουστά παίρνουν τη σκυτάλη, η κεφαλή της πορείας, όπου κυριαρχεί μια μεγάλη ομάδα γαλλόφωνων Αφρικανών, ξεσπάει σε μια ιαχή: Liberté. Όταν η πορεία φτάνει στη Βουλή, οι άνθρωποι ήδη χορεύουν. Οι ντουντούκες αλλάζουν χέρια και ο ήχος τους δεν είναι πλέον ξύλινος.
Στην κάθοδο προς την Ομόνοια μέσω Πανεπιστημίου το μοναδικό σύνθημα είναι πλέον τρίγλωσσο: Liberté, Freedom, Λευτεριά. Οι πλανόδιοι, που έχουν απλώσει την πραμάτεια τους στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, καλούνται από τους ομόφυλούς τους με πειράγματα να τα μαζέψουν και να ακολουθήσουν την πορεία. Φτάνοντας στην Ομόνοια, η χαρά δεν κρύβεται, η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή, οι άνθρωποι φιλιούνται και χωρίζουν παίρνοντας μαζί τους μια επίγευση νίκης. Και μεις, οι λίγοι φίλοι απ' τα παλιά που βρεθήκαμε απροσχεδίαστα εκεί, αλλάζουμε τηλέφωνα έχοντας την αίσθηση ότι μας άγγιξε μια ζείδωρη αύρα, ενός αύριο που δείχνει ήδη παρόν.
