Αναδημοσίευση από τον old-boy.blogspot.com
εφημερίδα Καθρέφτης
Κάνεις λοιπόν απεργία πείνας. Ε, κάνε. Μπορεί και να πεθάνεις. Ε, πέθανε. Δεν είναι ότι θέλω να πεθάνεις. Να μην πεθάνεις. Χίλια χρόνια να ζήσεις. Αλλά μακριά από εμένα. Εμένα δεν θέλω να ενοχλείς. Όπως δεν σε ενοχλώ εγώ. Ήρθα εγώ στην πατρίδα σου να σε ενοχλήσω; Δεν ήρθα. Εσύ όμως ήρθες στη δικιά μου. Και με ενοχλείς. Μην ρωτάς πώς. Με διάφορους τρόπους. Μπορώ να στους εξηγήσω τους τρόπους, αλλά δεν θα απολογηθώ σε σένα. Δεν κατάλαβα. Γιατί πρέπει να σου απολογηθώ; Ποιός είσαι εσύ, στον οποίο θα αποδείξω τι είμαι και ποιός είμαι. Όποιος θέλω είμαι. Και όποιος θες ας είσαι. Στη χώρα σου. Στη δικιά μου κάνε ό,τι σε παίρνει να κάνεις, αλλά μην μου ζητάς και τα ρέστα. Και για να τελειώνουμε. Μακάρι να υπήρχαν λεφτά για όλους. Δεν υπάρχουν πια ούτε για μας. Οπότε τι; Από τα μη υπάρχοντα να μοιραστούμε; Άκου φίλε, μας είπαν πως το πάρτι τελείωσε. Αφήναμε αποφάγια τόσα χρόνια, κάτι τρώγατε κι εσείς. Τώρα ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Έχουμε την αίσθηση πως μας αδίκησε, αλλά μια ζωή σε αυτή τη χώρα για τη διαιτησία μουρμουράμε. Οπότε βρίσκουν και πατάνε πάνω στις παλιές μας διαμαρτυρίες. Σαν το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο. Το έχετε στην πατρίδα σου αυτό το παραμύθι; Γιατί έφυγες από εκεί; Τόσο ζόρι ήταν; Δεν είχατε ωραία παραμύθια; Πίστεψες στο παραμύθι ότι θα βρεις εδώ αυτό που ζητούσες; Πίστεψες στο παραμύθι ότι θα μπορούσες να φύγεις από εδώ και να πας κάπου καλύτερα; Μήπως θες να πάμε μαζί; Σκέφτομαι τελευταία κι εγώ να φύγω, ξέρεις. Να πάω κάπου καλύτερα. Δεν το μπορώ άλλο το μπουρδέλο, φίλε. Με κούρασε. Θέλω να πάω κάπου οργανωμένα. Σε κράτος σωστό. Με νόμους και τάξη. Εδώ παράγινε το χύμα. Τα βλέπεις κι εσύ. Και μην με παρεξηγήσεις σε αυτά που λέω. Δεν εννοώ ότι ίδια περνάμε και ίδια υποφέρουμε. Οκ, ήσουν, είσαι και θα είσαι σε χειρότερη, σε πολύ χειρότερη, φάση από μένα. Αλλά αυτό μας έλειπε, να μην ήσουν. Μήπως να νιώσω άσχημα και για αυτό; Μήπως να νιώσω άσχημα που δεν είμαι στη φάση τη δική σου; Μήπως να γίνω σαν και σένα, μήπως να γίνουμε όλοι σαν και σένα, για να υπάρξει επιτέλους δικαιοσύνη και ισότητα; Λυπάμαι, αλλά δεν θα πάρω. Δεν χρωστάω δυστυχία σε κανένα. Ούτε ενοχή χρωστάω για την κατάστασή σου. Kι όμως, παρά τη θέλησή μου, μου γεννιέται πότε πότε. Σε βλέπω αποστεωμένο να μου χτυπάς στα φανάρια το τζάμι και ο λόγος που σε μισώ είναι γιατί αισθάνομαι άσχημα για αυτό που βλέπω, είναι γιατί δεν θα ΄θελα να υποφέρεις. Έρχεσαι όμως από την άλλη άκρη της γης και υποφέρεις μες τα μούτρα μου. Γι΄αυτό σε απεχθάνομαι, γι΄ αυτό δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις, γι΄ αυτό αν θες να πεθάνεις από την απεργία σου πέθανε, μόνο ένα θα σε θερμοπαρακαλέσω: πέθανε σιωπηλά, χωρίς να μας το πούνε στις ειδήσεις, χωρίς να μας πετάξουν το θάνατό σου στα μούτρα μας. Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός σου. Δεν θέλω το κακό σου. Θέλω να μη χρεώνομαι εγώ το δικό σου το κακό στη δική μου τη συνείδηση.
No comments:
Post a Comment