Wednesday 27 January 2010

Liberté, Freedom, Λευτεριά








Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή

Μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010. Κάλεσμα της Κίνησης "Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή". Από τις 6 το απόγευμα "συρρέουν" στην πλατεία Ομονοίας, παρά το τσουχτερό κρύο, εκατοντάδες άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους έγχρωμοι και άνδρες: Αφρικανοί, Πακιστανοί, από το Μπαγκλαντές, Άραβες, Τούρκοι, Κούρδοι... Πανώ με συνθήματα στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, που μιλούν για το δικαίωμα στην ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών, για αλληλεγγύη με τους έλληνες εργαζόμενους, με εκκλήσεις για αντίσταση στη ρατσιστική μισαλλοδοξία των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ και τις απειλές των νοσταλγών του φασισμού. Ολιγάριθμες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ, ΕΕΚ), παντελής απουσία του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των αναρχικών. Ομιλίες από εκπροσώπους των κοινοτήτων των μεταναστών. Γενική συγκίνηση όταν διαβάζεται χαιρετισμός της Κωνσταντίνας Κούνεβα.





Η πορεία ξεκινάει από τη Σταδίου προς τη Βουλή. Εντυπωσιακή η μέριμνα για περιφρούρηση από τη μεριά των μεταναστών, αποτελεσματική δίχως να είναι ψυχαναγκαστική. Με ένα ευπροσήγορο όσο και υποχρεωτικό "παρακαλώ", οι απείθαρχοι παίρνουν τη θέση τους στις τάξεις της συντεταγμένης πορείας. Στην αρχή κυριαρχούν συνθήματα στα ελληνικά, όπως "Χρυσοχοίδη άκουσε καλά, ιθαγένεια για όλα τα παιδιά", "Ανοίξτε τα σύνορα για όλους τους εργάτες", "FRONTEX σημαίνει πρόσφυγες πνιγμένοι"...





Σύντομα η διάθεση ανάβει, ο παλμός ανεβαίνει, τα κρουστά παίρνουν τη σκυτάλη, η κεφαλή της πορείας, όπου κυριαρχεί μια μεγάλη ομάδα γαλλόφωνων Αφρικανών, ξεσπάει σε μια ιαχή: Liberté. Όταν η πορεία φτάνει στη Βουλή, οι άνθρωποι ήδη χορεύουν. Οι ντουντούκες αλλάζουν χέρια και ο ήχος τους δεν είναι πλέον ξύλινος.




Στην κάθοδο προς την Ομόνοια μέσω Πανεπιστημίου το μοναδικό σύνθημα είναι πλέον τρίγλωσσο: Liberté, Freedom, Λευτεριά. Οι πλανόδιοι, που έχουν απλώσει την πραμάτεια τους στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, καλούνται από τους ομόφυλούς τους με πειράγματα να τα μαζέψουν και να ακολουθήσουν την πορεία. Φτάνοντας στην Ομόνοια, η χαρά δεν κρύβεται, η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή, οι άνθρωποι φιλιούνται και χωρίζουν παίρνοντας μαζί τους μια επίγευση νίκης. Και μεις, οι λίγοι φίλοι απ' τα παλιά που βρεθήκαμε απροσχεδίαστα εκεί, αλλάζουμε τηλέφωνα έχοντας την αίσθηση ότι μας άγγιξε μια ζείδωρη αύρα, ενός αύριο που δείχνει ήδη παρόν.


Sunday 24 January 2010

Ψηλαφώντας τη Γη που πληγώνουμε


Andreas Gursky (Γερμανία)
Untitled XIII, Τσιμαλχουακάν, Πόλη του Μεξικού, 2002


Επισιτιστικές κρίσεις και πόλεμοι για την τροφή. Πρωτοφανής καταστροφή της δασικής χλωρίδας και ερημοποίηση. Μόλυνση και αδυναμία αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Υπερεκμετάλλευση και εξάντληση των φυσικών πόρων. Μπορεί η Γη να αντέξει το 2050 έναν πληθυσμό τριών δισεκατομμυρίων τα καταναλωτικά πρότυπα του οποίου θα θέτουν σε κίνδυνο ολόκληρα οικοσυστήματα; Μήπως, όπως υποστηρίζει ο νομπελίστας Paul Crutzen, όλα τα στοιχεία της Γης, το χώμα κι ο αέρας, τα νερά και τα δάση, έχουν γίνει “αφύσικα”, σημαδεμένα ανεξίτηλα από την ανθρώπινη επέμβαση; Αυτές τις πληγές επιχειρεί να ψηλαφήσει η φωτογραφική διοργάνωση του Βραβείου Pictet.

Με τη έκθεση «Γη-Ίχνη», που θα διαρκέσει ως τις 28 Φεβρουαρίου, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης υποδέχεται τους φωτογράφους που επιλέχτηκαν στην τελική φάση του Βραβείου. Ο κατάλογος των 12 φιναλίστ ανακοινώθηκε στο φεστιβάλ της Αρλ στις 9 Ιουλίου. Τον Οκτώβριο, στο Παρίσι, ο πρώην γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν απένειμε το πρώτο βραβείο (100.000 ελβετικά φράγκα) στον ισραηλινό Nadav Kander. Ανάμεσα στους άλλους υποψήφιους ξεχώρισαν μεγάλα ονόματα της τέχνης του φακού, όπως ο Γερμανός Andreas Gursky και ο Καναδός Edward Burtynsky, αλλά και λιγότερο γνωστοί δημιουργοί, όπως ο Ιρανός Abbas Kowsari και ο Κινέζος Yao Lu.

Ο Edward Burtynsky με τη δουλειά του για τα λατομεία εξερευνά με ευφάνταστο τρόπο την έννοια του ανθρωπογενούς τοπίου. Η ματιά του πραγματεύεται την εξόρυξη πρώτων υλών ως παραγωγή μιας μνημειακής οργανικής αρχιτεκτονικής που παραπέμπει στις αρχαίες πυραμίδες αλλά και στους σύγχρονους ουρανοξύστες.

Rock of Ages # 15, Active Section, E.L. Smith Quarry, Barre, Vermont Rock of Ages # 7, Active Granite Section, Wells-Lamson Quarry, Barre, Vermont Rock of Ages # 26, Abandoned Section, E.L. Smith Quarry, Barre, Vermont Carrara Marble Quarries # 3, Carrara, Italy Carrara Marble Quarries # 24 & 25 (Diptych), Carrara, Italy Makrana Marble Quarries #11 Makrana Marble Quarries #8, Iberia Quarries # 2 Iberia Quarries # 8, Cochicho Co., Pardais, Portuga

Edward Burtynsky (Καναδάς)
Λατομεία της Ιβηρικής # 3, Cochicho Co., Παρντάις, Πορτογαλία 2006. Από τη σειρά “Λατομεία”


Ο Abbas Kowsari ακολουθεί με τον φακό του το “Καραβάνι του φωτός”, το ετήσιο προσκήνυμα εκατοντάδων χιλιάδων Ιρανών στα σύνορα με το Ιράκ για να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών του πολέμου 1980-1988. Κατά τη διάρκεια των διακοπών του περσικού Νέου Έτους ((Noruz), την τελευταία εβδομάδα του Μαρτίου, οι προσκυνητές, πολλοί από από τους οποίους είναι συγγενείς των νεκρών, ταξιδεύουν με λεωφορεία από όλη τη χώρα για να επισκεφθούν τα φονικότερα θέατρα αυτού του πολέμου χαρακωμάτων που στοίχισε στο Ιράν πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπινες ζωές.

Abbas Kowsari (Ιράν)

Σκιά της Γης, Ταλάγιε, Νότιο Ιράν 2007. Από τη σειρά “Σκιά της Γης”


Εκπρόσωπος του νεοπικτοριαλιστικού ρεύματος, που τελευταία κάνει αισθητή την παρουσία του στην φωτογραφική τέχνη της Άπω Ανατολής, ο Yao Lu χρησιμοποιεί φόρμες της κινεζικής παραδοσιακής ζωγραφικής για να αποδώσει το πρόσωπο της σύγχρονης Κίνας. Σε μια χώρα που οι ξέφρενοι ρυθμοί ανάπτυξης την έχουν μετατρέψει σ’ ένα γιγαντιαίο εργοτάξιο, οι πανταχού παρόντες σκουπιδότοποι καλύπτονται με πράσινα δίχτυα.
Χρησιμοποιώντας με μαεστρία την τεχνική της οφθαλμαπάτης, ο Lu κατασκευάζει οπτικά τοπία σπάνιας αρμονίας που απηχούν ένα απόμακρο ονειρικό παρελθόν, παραπέμποντας διακριτικά, σε δεύτερη ανάγνωση, στη σύγχρονη τραυματική πραγματικότητα.


Yao Lu (Κίνα)

Διαβατάρικη Πηγή στην Αρχαία Αποβάθρα, Πεκίνο, Κίνα 2006. Από τη σειρά “Καινούργιο Βουνό και Νερό”.



Η Κίνα απασχολεί και τον νικητή του φετινού Βραβείου Nadav Kander, Ισραηλινό μεγαλωμένο στη Ν. Αφρική και με καριέρα στη Μεγάλη Βρετανία.
Το φωτογραφικό του δοκίμιο για τον Γιαγκτσέ, το ¨Μακρύ ποτάμι” των 6.500 χιλιομέτρων που διασχίζει την Κίνα από δύση σε ανατολή, αποτελεί μια μεταφορά για τις αλλαγές που προδιαγράφουν τη μοίρα του πλανήτη. Φωτογραφίζοντας τοπία και ανθρώπους από τις εκβολές ως τις πηγές του ποταμού, στις όχθες του οποίου ζει το 1/18 του πληθυσμού της Γης, ο Kander επιστράτευσε τη διαίσθησή του προσπαθώντας να μην επηρεαστεί από αυτό που ήδη ήξερε για τη χώρα.
Όπως λέει ο ίδιος “η Κίνα είναι ένα έθνος που δείχνει να αποκόβεται από τις ρίζες του, καταστρέφοντας το παρελθόν του στην προσπάθειά του να κινηθεί “προς τα μπρος” με ρυθμούς βίαιους και αφύσικους. Ένας λαός που πληγώνει τη χώρα του και μια χώρα που πληγώνει τον λαό της. Σε μήκος 600 χιλιομέτρων 3 εκατομμύρια άνθρωποι υποχρεώθηκαν να ξεσπιτωθούν και να μετακομίσουν αλλού. Στην Κίνα το τοπίο αλλάζει μέρα με τη μέρα, τόσο από οικονομική όσο και από φυσική άποψη. Αυτές είναι φωτογραφίες που δεν μπορούν ποτέ να ξανατραβηχτούν”.

Nadav Kander (Ισραήλ)

Λουόμενοι, Γιμπίν, Σιτσουάν, Κίνα 2007.

Από τη σειρά “Γιανγκτσέ, Το Μακρύ Ποτάμι”.




«Γη – Ίχνη»: εκατό έργα, 25 δημιουργοί από 19 χώρες

Έκτορας Δημησιάνος
Από τη σειρά "Πάρνηθα", 2009


Ενταγμένη στον κύκλο «Τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και ο άνθρωπος», η έκθεση έχει ως πυρήνα της έργα των 12 φωτογράφων της τελικής φάσης του Βραβείου Pictet, Darren Almond (Μ. Βρετανία), Christopher Anderson (Καναδάς), Sammy Baloji (Δημοκρατία του Κονγκό), Edward Burtynsky (Καναδάς), Andreas Gursky (Γερμανία), Naoya Hatakeyama (Ιαπωνία), Nadav Kander (Ισραήλ), Ed Kashi (ΗΠΑ), Abbas Kowsari (Ιράν), Yao Lu (Κίνα), Edgar Martins (Πορτογαλία) και Chris Steele-Perkins (Βιρμανία). Ταυτόχρονα φιλοξενούνται έργα 13 ελλήνων και ξένων δημιουργών, των Antonio Biasiucci (Ιταλία), Elina Brotherus (Φιλανδία), Simon Burch (Ιρλανδία), Thibaut Cuisset (Γαλλία), Cédric Delsaux (Γαλλία), Romain Girtgen (Λουξεμβούργο), Lisa Nguyen (Βιετνάμ), Pétur Thomsen (Ισλανδία), Νίκου Δανιηλίδη, Έκτορα Δημησιάνου, Χάρη Κακαρούχα, Δημήτρη Κοιλαλού και Έφης Τσακρακλίδου, τα οποίοι επιχειρούν να “συνδιαλεχθούν» με τη θεματική του βραβείου Pictet. Εδώ ανακύπτουν κάποια προβλήματα δεοντολογίας, δεδομένου ότι, ανεξάρτητα από την ποιότητα των έργων της παραγωγής του Μουσείου Φωτογραφίας, με τον τρόπο που αυτά παρουσιάζονται και ελλείψει ευδιάκριτης σήμανσης, δεν είναι σαφές ποια αποτελούν επιλογή των κριτών του Βραβείου Pictet και ποια των επιμελητών Gabriel Bauret και Βαγγέλη Ιωακειμίδη.


Saturday 23 January 2010

Επτά κανόνες για την καλύτερη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών



-->
Το σχέδιο νόμου του Γάλλου υπουργού εσωτερικών Jean-Louis Debré, σχετικά με την είσοδο και τη διαμονή ξένων και το δικαίωμα ασύλου, συζητήθηκε στη Βουλή τον χειμώνα του 1997 και ψηφίστηκε τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Οι διατάξεις του, οι οποίες προέβλεπαν τον διπλασιασμό του χρόνου κράτησης των χωρίς χαρτιά και άδεια παραμονής αλλοδαπών αλλά και υποχρέωναν τους ιδιοκτήτες να δηλώνουν στην Αστυνομία την άφιξη ή την αναχώρηση κάθε ξένου ενοικιαστή, προκάλεσαν ένα κύμα διαμαρτυρίας που κορυφώθηκε με μια δημόσια έκκληση για ανυπακοή, πρωτοβουλία μιας ομάδας 59 σκηνοθετών. Η παρέμβαση, με άρθρο στην εφημερίδα Le Monde, του φιλοσόφου Jacques Rancière, παλαιού μαθητή και συνεργάτη του Louis Althusser και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, διατηρεί και σήμερα την επικαιρότητά της: ιδιαίτερα για την Ελλάδα, με τη συζήτηση σχετικά με το νομοσχέδιο για την απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες, όπου με ευθύνη κυρίως του ΛΑΟΣ και δευτερευόντως της Νέας Δημοκρατίας είναι σε πλήρη εξέλιξη μια επιχείρηση καλλιέργειας ξενοφοβικών και ρατσιστικών αντανακλαστικών στην κοινή γνώμη.



-->
Jacques Rancière
Επτά κανόνες για την καλύτερη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών










--> Η διάδοση των ρατσιστικών ιδεών στη Γαλλία φαίνεται να είναι σήμερα εθνική προτεραιότητα. Την επιχειρούν οι ρατσιστές, κι αυτό είναι το λιγότερο. Όμως, σε μια εποχή δύσπιστη απέναντι στις ιδέες, η προσπάθεια των προπαγανδιστών μιας ιδέας έχει κάποια όρια, και, προκειμένου να ξεπεράσει αυτά τα όρια, έχει συχνά την ανάγκη της συνδρομής των αντιπάλων της. Κι εδώ είναι η αξιοπρόσεκτη πλευρά της κατάστασης στη Γαλλία: πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ειδικοί κάθε λογής έχουν καταφέρει να βρούν τα τελευταία χρόνια αρκετά αποτελεσματικούς τρόπους ώστε να θέσουν τον αντιρατσισμό τους στην υπηρεσία της διάδοσης των ρατσιστικών ιδεών, και μάλιστα με αύξουσα ένταση. Έτσι λοιπόν όλοι οι κανόνες που διατυπώνονται εδώ είναι ήδη σε χρήση. Αλλά αυτό γίνεται συνήθως με εμπειρικό και άναρχο τρόπο, χωρίς σαφή συνείδηση της εμβέλειάς τους. Φαίνεται λοιπόν ευκταίο, προκειμένου να εξασφαλιστεί η μέγιστη αποτελεσματικότητά τους, να τους παρουσιάσουμε στους δυνητικούς τους χρήστες με μορφή ρητή και συστηματική.

Κανόνας 1 —
--> Αναφερθείτε καθημερινά σε ρατσιστικές δηλώσεις και δώστε τους τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα. Σχολιάστε τις εκτενώς, θέστε ερωτήματα στους εκφραστές τους, επώνυμους κι ανώνυμους. Υποθέστε, παραδείγματος χάρη, ότι καθώς ένας ρατσιστής ηγέτης, απευθύνεται στους οπαδούς του, του ξεφεύγει ότι έχουμε πολλούς τραγουδιστές με σκούρο δέρμα και πολλούς ποδοσφαιριστές στην Εθνική Γαλλίας με ονόματα που ηχούν ξενόφερτα. Θα μπορούσατε να θεωρήσετε ότι η πληροφορία αυτή δεν αποτελεί καμιά συνταρακτική αποκάλυψη αλλά μάλλον κοινοτοπία, πολλώ δε μάλλον αφού ένας ρατσιστής, όταν μιλάει σε ρατσιστές, τους λέει ρατσιστικά πράγματα. Η στάση αυτή θα είχε μια διπλή δυσάρεστη συνέπεια: πρώτον, θα παραλείπατε έτσι να εκδηλώσετε την αδιάλειπτη επαγρύπνησή σας απέναντι στη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών, δεύτερον, οι ίδιες αυτές ιδέες θα διαδίδονταν λιγότερο. Όμως το σημαντικό είναι να μιλάμε πάντοτε γι αυτές, ώστε αυτές να καθορίζουν το μόνιμο πλαίσιο για το ό,τι βλέπουμε και το ό,τι ακούμε. Μια ιδεολογία δεν είναι πρωτίστως θεωρητικές θέσεις, αλλά χειροπιαστές και πρόδηλες πραγματικότητες. Δεν είναι απαραίτητο να εγκρίνουμε τις ιδέες των ρατσιστών. Αρκεί να βλέπουμε ακατάπαυστα όσα αυτοί μας κάνουν να δούμε, να μιλάμε ακατάπαυστα για όσα αυτοί μας μιλάνε, να αρνούμαστε αυτές τις “ιδέες” αποδεχόμενοι το δεδομένο που αυτές μας επιβάλλουν.

Κανόνας 2 —
--> Μην παραλείπετε ποτέ να συνοδεύετε την κοινοποίηση κάθε ρατσιστικής δήλωσης με μια όσο το δυνατόν πιο έντονη έκφραση αποτροπιασμού. Αυτός ο κανόνας είναι σημαντικό να γίνει απόλυτα κατανοητός, δεδομένου ότι εξασφαλίζει ένα τριπλό αποτέλεσμα: πρώτον, οι ρατσιστικές ιδέες πρέπει να γίνουν κοινός τόπος μέσω της ακατάπαυστης διάδοσής τους, δεύτερον, πρέπει να καταγγέλλονται συνεχώς ώστε να παραμένουν σκάνδαλο διατηρώντας ταυτόχρονα την ελκυστικότητά τους, τρίτον, η ίδια η καταγγελία τους πρέπει να εμφανίζεται ως δαιμονοποίηση, ώστε οι ρατσιστές να θεωρούνται κατακριτέοι επειδή λένε πράγματα τα οποία ωστόσο αποτελούν κοινότοπες και πρόδηλες αλήθειες. Ας θυμίσουμε το παράδειγμά μας: θα μπορούσατε να θεωρήσετε ανώδυνη την ανάγκη του κ. Le Pen να στρέψει την προσοχή μας σε ό,τι ο καθένας μας βλέπει δια γυμνού οφθαλμού, ότι δηλαδή ο τερματοφύλακας της Εθνικής Γαλλίας έχει μαύρο δέρμα. Θα χάνατε έτσι το ουσιαστικό αποτέλεσμα: να αποδείξετε ότι είναι έγκλημα οι ρατσιστές να μιλάνε για κάτι το οποίο όλος ο κόσμος βλέπει δια γυμνού οφθαλμού.

Κανόνας 3 —
--> Επαναλάβετε σε όλες περιστάσεις: υπάρχει ένα μεταναστευτικό πρόβλημα που πρέπει να ρυθμίσουμε αν θέλουμε να βάλουμε φραγμό στον ρατσισμό. Οι ρατσιστές δεν σας ζητούν κάτι περισσότερο: να αναγνωρίσετε ότι το πρόβλημά τους είναι όντως ένα πρόβλημα και μάλιστα «το» πρόβλημα. Προβλήματα υπάρχουν πράγματι πολλά με τους ανθρώπους που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το χρώμα του δέρματός τους και το ότι έρχονται από τις παλιές γαλλικές αποικίες. Αλλά όλα αυτά δεν συνιστούν ένα μεταναστευτικό πρόβλημα, για τον απλό λόγο ότι «μετανάστης» είναι μια έννοια ρευστή που καλύπτει ετερογενείς κατηγορίες, όπως στην περίπτωση πολλών Γάλλων που έχουν γεννηθεί στη Γαλλία από Γάλλους γονείς. Το να διεκδικείς να ρυθμιστεί με νομικά και πολιτικά μέτρα το «πρόβλημα των μεταναστών» είναι σαν να διεκδικείς κάτι απολύτως αδύνατο. Ωστόσο, διεκδικώντας το, αφενός δίνεις υπόσταση στην απροσδιόριστη μορφή του ανεπιθύμητου, αφετέρου, αποδεικνύεις ότι είσαι ανίκανος να κάνεις το οτιδήποτε γι αυτό το ανεπιθύμητο και ότι μόνο οι ρατσιστές έχουν να προτείνουν λύσεις.

Κανόνας 4—
--> Επιμείνετε στην ιδέα ότι ο ρατσισμός έχει ο ίδιος μια αντικειμενική βάση, ότι είναι αποτέλεσμα της κρίσης και της ανεργίας και ότι δεν μπορείς να τον εξαλείψεις παρά μόνο εξαλείφοντας την κρίση και την ανεργία. Με αυτό τον τρόπο του προσδίδετε επιστημονική νομιμοποίηση. Και καθώς η ανεργία αποτελεί πλέον μια διαρθρωτική απαίτηση για την καλή λειτουργία των οικονομιών μας, το συμπέρασμα συνάγεται απολύτως φυσικά: αν δεν μπορείς να εξαλείψεις τη «βαθιά» αιτία του ρατσισμού, το μόνο που σου μένει είναι να εξαλείψεις την περιστασιακή αιτία του, ξαποστέλνοντας τους μετανάστες στις χώρες προέλευσής τους με τη θέσπιση νηφάλιων και αντικειμενικών ρατσιστικών νόμων. Εάν κάποιος σκεπτόμενος επιπόλαια σάς αντιτείνει ότι σε άλλες χώρες, με παραπλήσια ποσοστά ανεργίας, δεν εκδηλώνονται ρατσιστικές εκτροπές όπως σε εμάς, παρακινείστε τον να ψάξει σε τι μπορεί να διαφέρουν αυτές οι χώρες από τη δική μας. Η απάντηση είναι αυτονόητη: ότι δεν έχουν όπως εμείς υπερβολικά πολλούς μετανάστες.

Κανόνας 5 —
--> Προσθέστε ότι ο ρατσισμός εκδηλώνεται σε κοινωνικά στρώματα ευάλωτα από τον οικονομικό εκσυγχρονισμό, σε καθυστερημένους που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πρόοδο, στον «λαουτζίκο» κ.λπ. Ο κανόνας αυτός συμπληρώνει τον προηγούμενο. Παρουσιάζει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι αποδεικνύει πως οι αντιρατσιστές, στιγματίζοντας τους «καθυστερημένους» ρατσιστές, έχουν τα ίδια αντανακλαστικά με εκείνους που μιλούν για «κατώτερες φυλές», και ότι κάνει αυτούς τους «καθυστερημένους» να αισθάνονται πιο άνετα για την περιφρόνηση που τρέφουν τόσο για τις κατώτερες φυλές όσο και για τους αντιρατσιστές των καλών συνοικιών που θέλουν να τους κάνουν μάθημα αντιρατσισμού.

Κανόνας 6 —
--> Κάντε έκκληση για συστράτευση όλων των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων ενάντια στις ρατσιστικές δηλώσεις. Καλέστε αταλάντευτα τους ανθρώπους της εξουσίας να τις αποδοκιμάσουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Αυτό που έχει πράγματι σημασία είναι να αποκτήσουν αυτοί οι πολιτικοί την πατέντα του αντιρατσισμού, πράγμα που θα τους επιτρέψει να εφαρμόσουν με αυστηρότητα και να βελτιώσουν, αν παραστεί ανάγκη, τους ρατσιστικούς νόμους, οι οποίοι βεβαίως προορίζονται να θέσουν φραγμό στον ρατσισμό. Σημαντικό είναι επίσης να παρουσιαστεί η ακραία ρατσιστική δεξιά ως η μόνη συνεπής δύναμη που τολμά να πει μεγαλόφωνα αυτό που άλλοι σκέφτονται σιωπηρά, η μόνη που προτείνει ευθέως ό,τι οι άλλοι κάνουν στα μουλωχτά. Είναι σημαντικό τελικά να εμφανιστεί, μόνη αυτή, ως το θύμα μιας συνωμοσίας όλων αυτών των ανθρώπων της εξουσίας.

Κανόνας 7 —
--> Απαιτείστε νέους αντιρατσιστικούς νόμους που θα επιτρέπουν την ποινικοποίηση ακόμα και της ίδιας της πρόθεσης αναμόχλευσης ρατσιστικών παθών, ένα εκλογικό νόμο που θα εμποδίζει την άκρα δεξιά να καταλάβει έδρες στη Βουλή και μια σειρά μέτρα της ίδιας τάξεως. Καταρχήν, κατασταλτικοί νόμοι μπορούν πάντα να φανούν χρήσιμοι. Έπειτα, θα αποδείξετε ότι η προσήλωσή σας στη δημοκρατική νομιμότητα είναι αρκετά εύκαμπτη και προσαρμόσιμη στις αλλαγές των περιστάσεων. Τέλος, θα καθαγιάσετε τους ρατσιστές στον ρόλο τους ως μάρτυρες της αλήθειας που υφίστανται την καταστολή για αδικήματα γνώμης, που καταδιώκονται από αυτούς που φτιάχνουν τους νόμους όπως τους βολεύει.

Πρέπει, εν ολίγοις, να υποβοηθηθεί η διάδοση του ρατσισμού με τρεις τρόπους: διαφημίζοντας όσο το δυνατό περισσότερο το όραμα που έχει για τον κόσμο, προσδίδοντάς του το ακάνθινο στεφάνι του μάρτυρα, δείχνοντας ότι μόνον ο καθαρός ρατσισμός μπορεί να μας γλιτώσει από τον βρόμικο ρατσισμό. Ήδη για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος υιοθετούνται και οι τρεις τρόποι, με αξιόλογες επιτυχίες. Όμως, με τη μέθοδο, μπορούμε να τα καταφέρουμε ακόμα καλύτερα.











-->
Πρώτη δημοσίευση, Le Monde, 21 Μαρτίου1997

Wednesday 13 January 2010

24 ώρες χωρίς εμάς - Πρώτη Μαρτίου 2010: «Primomarzo2010»

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
http://protimartiou2010.blogspot.com




Για την 1η Μαρτίου οργανώνεται η πρώτη απεργία των μεταναστών στη χώρα - Η Αίγυπτος ζητά από την κυβέρνηση της Ρώμης να προστατεύσει τους αλλοδαπούς

Η πρώτη «απεργία των μεταναστών» έχει ήδη αρχίσει να οργανώνεται για την 1η Μαρτίου στην Ιταλία. Η πρωτοβουλία ανήκει στην ομάδα του Facebook «Primomarzo2010» και είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αντίστοιχη κινητοποίηση, που ετοιμάζεται για τη Γαλλία, υπό τον τίτλο «La journ? san imigr?s».

Στην Ιταλία, ωστόσο, η κίνηση αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, λόγω και των τελευταίων εξελίξεων στην Καλαβρία. Μετά τον πυροβολισμό ενός μετανάστη στην κωμόπολη Ροζάρνο και τις συγκρούσεις των αλλοδαπών με την αστυνομία και τους ντόπιους κατοίκους, περισσότεροι από 1.000 ξένοι εργάτες απομακρύνθηκαν από την περιοχή. Παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις των αρχών, ο υπουργός Εσωτερικών, Ρομπέρτο Μαρόνι, δήλωσε ότι «όσοι μετανάστες δεν διαθέτουν άδεια παραμονής, πρόκειται να απελαθούν». Παράλληλα, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ιλ Μεσσατζέρο», ο Μαρόνι τονίζει ότι «για όλους τους ξένους εργαζόμενους, ακόμη και με εποχική απασχόληση, πρέπει να προβλεφθούν νόμιμες μορφές συνεργασίας και να μπει οπωσδήποτε τέλος στην μαύρη εργασία».

Σε ό,τι αφορά την απεργιακή κινητοποίηση της 1ης Μαρτίου, έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή στην ομάδα του Facebook, 11.000 άνθρωποι. Στόχος των εμπνευστών της είναι να συμμετάσχουν σε αυτήν όλοι οι αλλοδαποί, τόσο οι νόμιμοι, όσο και εκείνοι που δεν διαθέτουν άδεια εργασίας.

Σύμβολο της απεργίας θα είναι το γνωστό πρόσωπο των κόμικς «Μαφάλντα», του αργεντίνου σκιτσογράφου Κίνο, ο οποίος μάχεται με χιούμορ κατά των διακρίσεων και των αδικιών. Το χρώμα που επελέγη είναι το κίτρινο. Στις διαδηλώσεις που διοργανώνονται για τις μεγαλύτερες ιταλικές πόλεις, οι συμμετέχοντες θα φορούν κίτρινο βραχιόλι και θα κρατούν κίτρινα μαντήλια.

Σχετικά με την πρωτοβουλία αυτή, ο υπουργός, αρμόδιος για την απλούστευση του προγράμματος, Ρομπέρτο Καλντερόλι, στέλεχος της Λέγκα του Βορρά, δήλωσε στον Τύπο ότι «είναι πολύ δύσκολο να στηριχθεί από τους μετανάστες, που διαθέτουν άδεια παραμονής. Όσο για τους παράνομους, με τον τρόπο αυτό, θα μπορούσαμε να τους απελάσουμε».

Από το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, ο Αντρέα Ορλάντο υπογραμμίζει σχετικά ότι «ο Καλντερόλι, καλό θα είναι να θυμάται τον θόρυβο, που προκάλεσε, όταν φόρεσε μπλουζάκι με σκίτσα, που σατίριζαν τον Μωάμεθ και να σταματήσει να ανεβάζει την ένταση».

Εξάλλου, συζητήσεις και προβληματισμούς προκάλεσε η θέση της επίσημης εφημερίδας του Βατικανού «Osservatore Romano», σύμφωνα με την οποία «όχι μόνο οι Ιταλοί είναι ρατσιστές, αλλά το στοιχείο αυτό τούς χαρακτηρίζει από παλιά, τουλάχιστον από εκατόν πενήντα χρόνια, από τότε που συστάθηκε το ενιαίο ιταλικό κράτος».

Στη συγκεκριμένη ανάλυση, η μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, η «Κορριέρε Ντέλλα Σέρα», απαντά πως «όντως, τηρούμε μια στάση ανωτερότητας έναντι των ξένων, ιδίως όταν είναι φτωχοί και έγχρωμοι, αλλά δεν πρόκειται για πραγματικό ρατσισμό».

Η κυβέρνηση της Αιγύπτου, πάντως, ζήτησε επισήμως από το ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών, να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των μειονοτήτων και των μεταναστών, που ζουν στην Ιταλία».

Στο σχετικό επίσημο ανακοινωθέν γίνεται αναφορά στην «εκστρατεία επιθέσεων» κατά των αλλοδαπών που εργάζονταν στο Ροζάρνο και στις δύσκολες καθημερινές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, «λόγω των συνθηκών κράτησης, της παραβίασης των οικονομικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων και της πρακτικής των υποχρεωτικών απελάσεων».
Πηγή: ANA
Αναρτήθηκε από ProtiMartiou2010 στις 6:03 π.μ.

24 ώρες χωρίς εμάς - Πρώτη Μαρτίου 2010: «Primomarzo2010»