Ο σιωνισμός, και στη συνέχεια το κράτος του Ισραήλ, απαίτησε την αναγνώριση της νομιμότητάς του από τους Παλαιστίνιους. Όμως το κράτος του Ισραήλ δεν έπαψε ποτέ να αρνείται την ίδια την ύπαρξη ενός παλαιστινιακού λαού. Δεν θα μιλήσει ποτέ για Παλαιστίνιους, αλλά για Άραβες της Παλαιστίνης, λες και βρέθηκαν εκεί τυχαία ή κατά λάθος. Και αργότερα, οι εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι θα αντιμετωπίζονται σαν να ήρθαν από έξω, χωρίς να γίνεται λόγος για τον πρώτο αντιστασιακό πόλεμο που διεξήγαγαν ολομόναχοι. Θα τους θεωρήσουν απογόνους του Χίτλερ, επειδή δεν αναγνώριζαν το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Αλλά το Ισραήλ διατηρεί το δικαίωμα να αρνείται τη de facto ύπαρξή τους. Από εδώ ξεκινάει μια μυθοπλασία που επρόκειτο να διαδοθεί όλο και περισσότερο και να βαραίνει όλους εκείνους που υπερασπίζονται την παλαιστινιακή υπόθεση. Αυτή η μυθοπλασία, το στοίχημα του Ισραήλ, αποσκοπούσε να στιγματίσει ως αντισημίτες όλους εκείνους που αμφισβητούσαν τις εν τοις πράγμασι συνθήκες και ενέργειες του σιωνιστικού κράτους. Αυτή η επιχείρηση έχει τις ρίζες της στην ψυχρά ασκούμενη πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.
Εξ αρχής το Ισραήλ δεν έκρυψε τον στόχο του: να εκκενώσει τα παλαιστινιακά εδάφη. Και μάλιστα προσποιούμενο ότι τα παλαιστινιακά εδάφη ήταν ακατοίκητα και ότι προορίζονταν ανέκαθεν για τους Σιωνιστές. Ήταν όντως ένας αποικισμός, αλλά όχι με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου τον 19ο αιώνα: δεν θα εκμεταλλεύονταν τους κατοίκους της χώρας, θα τους ανάγκαζαν να φύγουν. Όσοι θα έμεναν δεν θα μετατρέπονταν σε εργατικό δυναμικό συνδεδεμένο με τον τόπο, αλλά σε εφήμερο, ανέστιο εργατικό δυναμικό, λες και επρόκειτο για μετανάστες σε γκέτο. Από την αρχή, η γη αγοράστηκε υπό τον όρο ότι θα ήταν άδεια από κατοίκους ή ότι θα μπορούσε να εκκενωθεί. Πρόκειται για γενοκτονία, αλλά η φυσική εξόντωση παραμένει επικουρική της γεωγραφικής εκκένωσης: ως Άραβες γενικά, οι επιζώντες Παλαιστίνιοι οφείλουν να εξομοιωθούν με τους άλλους Άραβες. Η φυσική εξόντωση, είτε έχει ανατεθεί σε μισθοφόρους είτε όχι, είναι απολύτως παρούσα. Αλλά δεν είναι γενοκτονία, όπως λένε, επειδή δεν αποτελεί τον «τελικό στόχο», στην πραγματικότητα είναι ένα μέσο ανάμεσα σε άλλα.
Η συνενοχή των Ηνωμένων Πολιτειών με το Ισραήλ δεν απορρέει μόνο από τη δύναμη ενός σιωνιστικού λόμπι. Ο Elias Sanbar έδειξε με σαφήνεια πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακάλυψαν εκ νέου στο Ισραήλ μια πτυχή της δικής τους ιστορίας: την εξόντωση των Ινδιάνων, η οποία και πάλι ήταν μόνο εν μέρει άμεσα φυσική. Συνίστατο στη δημιουργία ενός κενού, σαν να μην υπήρχαν ποτέ Ινδιάνοι, παρά μόνο μέσα σε γκέτο που θα τους μετέτρεπαν σε εσωτερικούς μετανάστες. Από πολλές απόψεις, οι Παλαιστίνιοι είναι οι νέοι Ινδιάνοι, οι Ινδιάνοι του Ισραήλ. Η μαρξιστική ανάλυση δείχνει τις δύο συμπληρωματικές κινήσεις του καπιταλισμού: επιβάλλει συνεχώς στον εαυτό του όρια, μέσα στα οποία αναπτύσσει και εκμεταλλεύεται το δικό του σύστημα· ωθεί αυτά τα όρια ολοένα και πιο μακριά, ξεπερνώντας τα, για να επαναλάβει τη δική του θεμελίωση, μεγιστοποιώντας την και εντείνοντάς την. Η εξώθηση των ορίων ήταν το εγχείρημα του αμερικανικού καπιταλισμού, του αμερικανικού ονείρου, που υιοθετήθηκε από το Ισραήλ και το όνειρο του Μεγάλου Ισραήλ σε αραβικό έδαφος, στις πλάτες των Αράβων.
« Les Indiens de Palestine » [1985]
Gilees Deleuze, Deux régimes de fous : textes et entretiens 1975-1995, Éditions de Minuit, 2003
