Saturday 30 July 2011

Zαβοβαρυμπλαχνιάρικα


Από πού έλκει το όνομά της η μαθητική ροκ μπάντα της δεκαετίας του '70 


"Ζαβοβαρυμπλαχνιάρικα"




Παραθέτω από μνήμης τη μείζονα ποιητική σύνθεση του Αλεξάνδρου Σχινά, μια ελεγεία αφιερωμένη στη ζωή των χορταριών που φυτρώνουν δίπλα στις ράγες του τραίνου:

Ατμοτσουκνιδομέθυστα, χόρτα γρασοβρυξούντα, κι όλα μαζί φριζέλι. / Κει που διαδοχθορίζανε και θολογουσταριόταν, το ραμαγνίδι το μικρό, τ' αναιδοψηλαρώτικο, περιγελάει το φουτσάφ και πάει να το ξηγήσει. / Μα, το φουτσάφ επέρασε ζαβοβαρυμπλαχνιάρικο και ανεμοπατήκωτο, και ροδοζούπηξέ τα. / Κι απ' τα ραμαγνιδόζουμα βγήκαν τρία φριζελοειδή. που ποιος να ξέρει αν ήταν, χόρτα ραμαγνιδόζουμα, χόρτα γρασοβρυξούντα.

Ο (έτερος) Αλέξανδρος Σχινάς ήταν ένας έλληνας αναρχικός που γεννήθηκε στο χωριό Κανάλια του Βόλου, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1870 και δολοφονήθηκε από τη χωροφυλακή στη Θεσσαλονίκη, στις 6 Μαίου του 1913. Είναι γνωστός για την εκτέλεση του βασιλιά Γεωργίου του Α' στη Θεσσαλονίκη, στις 18 Μάρτη του 1913.



Το συγκρότημα "Ζαβοβαρυμπλαχνιάρικα", επανδρωμένο από μαθητές της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής Πειραιά στις αρχές της δεκαετίας του '70, έχει εκτελέσει συνοπτικά και ανάλγητα πολλά άσματα της rock μουσικής φιλολογίας της εποχής.

Saturday 23 July 2011

No, thanks!


Δήλωση Αντιστασιακών 1967-1974. 
Αποχή από τη δεξίωση στο Προεδρικό, καμία νομιμοποίηση στην οικονομική δικτατορία

22-07-2011

Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο δεν υπήρξαμε υποτελείς στη χούντα των πραξικοπηματιών συνταγματαρχών. Αγωνιστήκαμε εναντίον τους με το βλέμμα στους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια της νεότερης Ιστορίας για Ελευθερία, Δημοκρατία και κοινωνική Δικαιοσύνη. Υπερασπιζόμενοι τις αξίες και τα οράματά μας, υποστήκαμε τις συνέπειες: φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια. Δεν υπήρξαμε και δεν θα γίνουμε ποτέ υποτελείς τυραννικών καθεστώτων, ακόμα κι αν αυτά φέρουν τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Δημοκρατία». Μας είναι αδιανόητο να αγνοήσουμε τους καθημερινούς αγώνες των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά και πολιτικά λεηλατημένων Ελλήνων, που έπεσαν θύματα ενός διεφθαρμένου και απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως «δημοκρατία». Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα δεσμά που, με την απόλυτη και απαράγραπτη ευθύνη των κυβερνώντων και των ύπατων θεσμικών εκφραστών του πολιτεύματος, χαλκεύονται σήμερα για τη χώρα τα δεινά που οι αποφάσεις των κυβερνητών επιφυλάσσουν στον λαό.


Θεωρούμε απαρέγκλιτη δημοκρατική μας υποχρέωση να αντισταθούμε στις αντισυνταγματικές και πολιτικά επικίνδυνες μεθοδεύσεις που μετατοπίζουν την έδρα της πολιτικής νομιμότητας από το Κοινοβούλιο στις «αγορές». Μεθοδεύσεις που υποθηκεύουν το αύριο της χώρας και τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, κατεδαφίζουν τις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις των παλαιών και υπονομεύουν το μέλλον των νέων.

Η δημοκρατική συνείδηση και το αίσθημα δικαίου μάς απαγορεύουν να συμμετάσχουμε σε μια εκδήλωση κενή περιεχομένου, επίφαση δημοκρατικής ευαισθησίας, ανούσια παράσταση δήθεν πολιτικής συναίνεσης και κοινωνικής ομοψυχίας, όπως, δυστυχώς, καταλήγει να είναι το δυσοίωνο τούτο έτος 2011 η προεδρική δεξίωση της 24ης Ιουλίου «για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας».

Οι υπογράφοντες δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε απόφαση συμμετοχής στην προεδρική δεξίωση της 24ης Ιουλίου 2011 και στην κατʼ επίφαση απόδοση τιμών στους αντιδικτατορικούς αγωνιστές της περιόδου 1967 – 1974. Αρνούμαστε να προσφέρουμε νομιμοποίηση στην οικονομική δικτατορία που εξυφαίνεται σε βάρος του λαού. Αρνούμαστε τη μετάλλαξη της χώρας μας σʼ αυτό που εμείς ονομάζουμε «ασήμαντη» δημοκρατία
.
Αθανασίου Θανάσης, Αναστασίου Ιωσήφ, Βασιλειάδης Γιάννης, Βλάσσης Πέτρος, Γεωργούλας Μπάμπης, Γιαραλή Μαργαρίτα, Γιούργος Κωστής, Δαρειώτης Μίμης, Δεμουρτζίδης Βασίλης, Θεοφυλακτοπούλου Μπούλη, Καϊσίδης Παναγιώτης, Καζλάρης Τάσος, Καλαφάτης Θανάσης, Καλλέργη Μαρία, Κλαυδιανός Παύλος, Κοβάνης Μπάμπης, Κοκοζίδης Γρηγόρης, Κωσταράκος Δημήτρης, Κωτούλας Βασίλης, Μαργαρίτης Αντώνης, Μαστροδήμος Δημήτρης, Μανιός Νίκος, Μηταφίδης Τριαντάφυλλος, Μπαλαούρας Μάκης, Μπαλάφας Γιάννης, Μπανιάς Γιάννης, Πίττακα Μάγδα, Ρεκλείτης Χρήστος, Σαγιάς Γιώργος, Σακέττας Σπύρος, Σταματάκης Γιάννης, Σταματάκης Νικηφόρος, Στεφανίδου Έλλη, Στρατής Γιάννης, Συρμαλένιος Νίκος, Τερζής Περικλής, Τζεμπελίκου Πόπη, Τσαγκρής Νίκος, Τσαουσίδης Κλέαρχος, Φατούρου-Δούμα Ελένη, Χρυσανθόπουλος Νίκος
Η ΑΥΓΗ, 22/7/2011

Sunday 17 July 2011

Ιδέα της ευτυχίας



Σε κάθε ζωή υπάρχει κάτι μη βιωμένο, όπως σε κάθε μιλιά υπάρχει κάτι ανέκφραστο. Ο χαρακτήρας είναι η σκοτεινή δύναμη που τίθεται ως φρουρός αυτής της άθικτης* ζωής: επαγρυπνά για να περιφρουρήσει αυτό που δεν υπήρξε ποτέ και το οποίο, χωρίς να το θέλεις, εγγράφει το ίχνος του πάνω στο πρόσωπό σου. Γι’ αυτό και το παιδί που μόλις έχει γεννηθεί έχει ήδη μια έκφραση που μοιάζει με αυτήν ενός ενήλικου: στην πραγματικότητα, ανάμεσα στα δύο πρόσωπα, δεν υπάρχει τίποτε ταυτόσημο, εκτός από εκείνο που, τόσο στο ένα όσο και στο άλλο, δεν έχει βιωθεί.

Η κωμωδία του χαρακτήρα: τη στιγμή κατά την οποία ο θάνατος αποσπά βίαια από τα χέρια τους εκείνο που τα πρόσωπα κρατούσαν ζηλότυπα κρυμμένο, δεν αρπάζει παρά μόνο μια μάσκα. Διότι εκείνη τη στιγμή ο χαρακτήρας εξαφανίζεται: στο πρόσωπο του νεκρού δεν υπάρχει πλέον ίχνος αυτού που δεν έχει βιωθεί, οι ρυτίδες που έχει σκάψει ο χαρακτήρας ατονούν. Έτσι ο θάνατος μένει με άδεια χέρια: δεν έχει καμία δικαιοδοσία πάνω στον θησαυρό του χαρακτήρα, και αυτό που ποτέ δεν υπήρξε περιέρχεται στην ιδέα της ευτυχίας, το αγαθό εκείνο το οποίο η ανθρωπότητα αποδέχεται, ως μοναδικός κληρονόμος, από τον χαρακτήρα.


*Στα ιταλικά, “indelibato”, από το delibare, που σημαίνει το να αφαιρείς ένα μέρος μιας προσφοράς η οποία προορίζεται για τους θεούς (σ.τ.μτφ.)

Giorgio Agamben, Idée de la prose, Christian Bourgois éditeur, Παρίσι 2006 (Πρώτη έκδοση στα ιταλικά: Idea della prosa, Feltrinelli, 1985).




Wednesday 13 July 2011

Ένα ερωτηματολόγιο για το κίνημα των Αγανακτισμένων




O Peter Μayo από το Παν/μιο της Μάλτας (http://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Mayo) έστειλε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με το κίνημα των Αγανακτισμένων και τα πρόσφατα γεγονότα στο πλαίσιο μια ευρύτερης έρευνάς του σχετικά με τα νέα κοινωνικά κινήματα στη Νότια Ευρώπη και στη Μεσόγειο.
Αν σας ενδιαφέρει να συνεργαστείτε, παρακαλώ στείλτε μου τις απαντήσεις σας στις διευθύνσεις dcosm@hotmail.com και dkflexus@gmail.com και κοινοποίηση peter.mayo@um.edu.mt.


1. How would you describe the degree of your participation in the events in Greece in connection with debtocracy?

2. Did you always have strong belief in the effectiveness of social movements for change before this string of events in your country?

3. Can we talk of a movement being born in Greece as a result of these protests?

4. What kind of change is genuinely being demanded?

5 If you consider this to be really a social movement, can you describe to me its components and the range of activities?

6. Have you learned anything from participating in these events?

7. Do you think from your conversations and exchange of experience with friends learning is taking place throughout these activites?

8. Are there any organised nonformal learning activities connected with these protests?

9. If your answer to 3 is 'yes' is there a future for the movement?

10. Is there a broader vision of Greek society underlining the course of these protests and actions?

Saturday 9 July 2011

Les Vergers / Τα περβόλια



Τα περβόλια


Καθημερνά χορταίνουμε τους άγιους τα μεσημέρια
Του ήλιου ο έρωτας ξεσπάει στα κεφάλια μας με βια
Ρυάκια από υδράργυρο ξεχύνονται στα χέρια
Και στη σιωπή πεθαίνουνε χρυσά πουλιά 
 



Κι είμαστε 

όλοι εδώ
Για γέλιο και για κλάμα 


Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Καθένας να διαλέξει τη δική του φυλακή 


Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Την τρέλα
 του ο καθείς για να σκοτώσει

Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Για
 να πεθάνουμε από λογική



Παιδί τριών χρονών λάτρευα τα περβόλια
Μια μέρα κάτι έγινε ή κάποιος…
Περαστικός διαβάτης κάτι είπε 

Ένας στρατιώτης κάτω απ’ την τριανταφυλλιά θαμμένος
Κι η μαύρη αράχνη έλεγε «Μην κλαίτε»
Παρηγοριά στη θλίψη των παιδιών 

Την ώρα που κατέβαινε για να μας πιει ο ήλιος
Την ώρα αυτή που σου μιλώ, την ώρα των περιβολιών 
 




Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Για γέλιο και για κλάμα 


Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Καθένας να διαλέξει τη δική του φυλακή 


Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Την τρέλα
 του ο καθείς για να σκοτώσει

Κι είμαστε 
όλοι εδώ
Για
 να πεθάνουμε από λογική




["Les Vergers" της Brigitte Fontaine, μτφρ. Δημήτρης Κοσμίδης για την παράσταση "Γυναίκες" του Wajdi Mouawad, Ελληνικό Φεστιβάλ, Ηρώδειο 9 Ιουλίου 2011]





Les vergers 

Tous les jours à midi on rassasie les saints
Le soleil amoureux exerce sa violence
Des ruisseaux de mercure envahissent les mains
Et des oiseaux dorés meurent dans le silence.

Nous sommes tous ici
Pour pleurer et sourire
Nous sommes tous ici
Pour choisir nos prisons
Nous sommes tous ici
Pour tuer nos délires
Nous sommes tous ici
Pour mourir de raison.

J'aimais trop les vergers lorsque j'avais trois ans
Un jour il y a eu quelqu'un ou quelque chose
Un passant qui a dit quelques mots en passant
Un soldat enterré sous le buisson de roses.

Il ne faut pas pleurer disait l'araignée noire
Et elle consolait les enfants affligés
A l'heure où le soleil descendait pour nous boire
A l'heure où je te parle à l'heure des vergers.

Sommes-nous tous ici
Pour pleurer et sourire
Sommes-nous tous ici
Pour choisir nos prisons
Sommes-nous tous ici
Pour tuer nos délires
Sormnes-nous tous ici
Pour mourir de raison.