Στην κόλαση. Κάθε συζήτηση που δεν ξεκινά από αυτή την παραδοχή είναι απλά αβάσιμη. Οι κύκλοι στους οποίους βρισκόμαστε δεν είναι διατεταγμένοι κάθετα, αλλά διάσπαρτοι στον κόσμο. Όπου οι άνθρωποι συναγελάζονται, δημιουργούν κόλαση. Οι κύκλοι και τα βάραθρα είναι παντού γύρω μας, και αναγνωρίζουμε, όπως στα Caprichos του Γκόγια, τα τέρατα και τους διαβόλους που τα διαφεντεύουν.
Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την κόλαση; Όχι τόσο ή όχι μόνο, όπως έλεγε ο Italo, να φυλάξουμε ένα κομμάτι του καλού, αυτό που στην κόλαση δεν είναι κόλαση. Επειδή και αυτό έχει μολυνθεί, εν όλω ή εν μέρει – σε κάθε περίπτωση no te escaparas. Καλύτερα σταμάτα, σιώπησε, παρατήρησε και, την κατάλληλη στιγμή, μίλα, σπάσε το παραπέτασμα των ψεμάτων πάνω στο οποίο στηρίζεται η κόλαση. Γιατί η ίδια η κόλαση είναι ένα ψέμα, το ψέμα του ψεύδους που εμποδίζει το πέρασμα προς το μη-κολασμένο, προς το χαρούμενο, απλό, άναρχο υπάρχον. Προς την άγνωστη επικράτεια που η κόλαση σκεπάζει κάθε φορά με το κράτος της, σαν να μην υπήρχε άλλη δυνατότητα έξω από τα βάραθρα και τους κύκλους στους οποίους σε έχουν ήδη αναγκαστικά εγγράψει. Γίνε εσύ το σημείο, το κατώφλι, το απροσπέλαστο από το κράτος, όπου αναδύεται το δυνατό, η μόνη αληθινή πραγματικότητα. Η σκέψη δεν συνίσταται στο να πραγματοποιήσεις το δυνατό, όπως σε προσκαλούν να κάνεις οι δαίμονες, αλλά στο να κάνεις δυνατό το πραγματικό, στο να βρεις μια διέξοδο από το αναπόδραστο των γεγονότων που η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί να επιβάλει σε κάθε σφαίρα – και πρώτα απ' όλα στην πολιτική.
Giorgio Agamben, Dove siamo?
15 Σεπτεμβρίου 2025
Quodlibet
No comments:
Post a Comment