Αυτό που ονομάζουμε κράτος είναι τελικά μια πολεμική μηχανή και αργά ή γρήγορα αυτή η συστατική του προδιάθεση καταλήγει να αναδύεται πέρα από όλους τους περισσότερο ή λιγότερο εποικοδομητικούς σκοπούς που μπορεί να επικαλεστεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σήμερα. Ο Νετανιάχου, ο Ζελενσκι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιδιώκουν πάση θυσία μια πολιτική πολέμου για την οποία μπορούν ασφαλώς να εντοπιστούν σκοποί και δικαιολογίες, αλλά της οποίας το τελικό κίνητρο είναι ασυνείδητο και στηρίζεται στην ίδια τη φύση του κράτους ως πολεμικής μηχανής. Αυτό εξηγεί γιατί ο πόλεμος, όπως είναι προφανές στην περίπτωση του Ζελένσκι και της Ευρώπης, αλλά και στην περίπτωση του Ισραήλ, επιδιώκεται ακόμη και με κόστος την πιθανή αυτοκαταστροφή. Και είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι μια πολεμική μηχανή μπορεί να σταματήσει μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο. Θα συνεχίσει μέχρι τέλους, όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει.
Giorgio Agamben, "Lo stato e la guerra"
14 Ιουνίου 2025
Quodlibet
